اسامی و وصیت نامه شهدای شهر خنجین

و HD7750-1GD5

کم‌کم باید با کارت‌های گرافیک سری 6000 شرکت AMD خداحافظی کنیم و به سراغ محصولات سری 7000 این شرکت برویم که از کارایی بالاتر و امکانات بیشتری برخوردار است. همان طور که می‌دانید پردازنده‌های گرافیکی سری HD7000 شرکت AMD از فناوری ساخت 28 نانومتر بهره می‌برد که این موضوع باعث کاهش دمای این پردازنده‌های گرافیکی در مقایسه با نسل قبل شده است اما از آن جایی که ایسوس عادت دارد همیشه محصولات خاصی را به کاربر ارائه کند دو مدل جدید از کارت‌های گرافیکی خود با نام HD7770-DCT-1GD5 و HD7750-1GD5 را با بازار ارائه کرده است که در ادامه به بررسی مشخصات آن‌ها می‌پردازیم. مدل HD7770 از خنک‌کننده Direct CU بهره می‌برد که این موضوع باعث کاهش دمای پردازنده گرافیکی در این محصول تا 20 درجه شده است. علاوه بر این محصول جدید ایسوس مجهز به نرم‌افزار GPU Tweak است که امکان تغییر ولتاژ، دور فن و دیگر موارد را برای اورکلاک کارت گرافیک به کاربر می‌دهد. علاوه بر این HD7770 قابلیت پشتیبانی از فناوری
Eyefinity 6 را دارد. از دیگر ویژگی‌های این کارت گرافیکی می‌توان به پشتیبانی از رابط PCI-E نسخه سه، پشتیبانی از فناوری HD3D و اورکلاک پردازنده گرافیکی تا 1020 مگاهرتز اشاره نمود. مدل HD7750 از لحاظ امکانات شباهت زیادی به مدل HD7770 دارد با این تفاوت که در این مدل از خنک‌کننده Direct CU استفاده نشده است و همچنین این محصول از فناوری Eyefinity با ساختار سه مانیتور پشتیبانی می‌کند. این محصول مانند HD7770 اورکلاک شده است و فرکانس پردازنده گرافیکی آن به 820 مگاهرتز رسیده است. HD7750 هم مجهز به رابط PCI-E نسخه سه است که این موضوع می‌تواند باعث بهبود کارایی ان در بعضی موارد شود.

مروری بر درايو‌های SSD

مقدمه
هارددیسک‌ها در دهه 1950 اختراع شدند. در ابتدا آنها دیسک‌های بزرگی به ضخامت 20 اینچ بودند و فقط چند مگابایتي از اطلاعات را مي‌توانستند ذخیره کنند. در ابتدا نام آنها "دیسک‌های ثابت " (Fixed Disks) یا وینچسترز (یک اسم رمز که قبلاً برای یک محصول محبوب IBM استفاده می‌شده است) بود. بعدها برای تشخیص آنها از فلاپی دیسک (ديسک نرم)، نام‌ هارددیسک بر روی آنها گذاشته شد.

با گذشت زمان و بالا رفتن حجم اطلاعات مورد نیاز کاربران، کم کم نیاز به دیسک‌هایی با سرعت انتقال بیشتر و مصرف انرژی کمتر احساس شد که این مسئله در مورد دستگاه‌های قابل حمل، مثل نوت‌بوک‌ها و نِت‌بوک‌ها، بیشتر احساس می‌شود. بنابراین شرکت‌های سازندۀ‌ هارددیسک، به فکر ساخت دیسک‌هایی با سرعت انتقال بسیار بالا و مصرف انرژی کمتر افتادند و توانستند دیسک‌هایی را با الهام از تکنولوژی بکار گرفته شده در Flash درايوها بسازند که هم سرعت بیشتری دارد و هم انرژی کمتری مصرف می‌کند. اين ديسک‌ها همان SSD‌ها هستند.

درايو‌های SSD

SSD سر واژه عبارت Solid-State Drive است.
واحدهای SSD، دستگاه‌های ذخیره‌سازی هستند که می‌توانند همانند‌ هارددیسک‌ها، اطلاعات را ذخیره کنند. این نوع از دستگاه‌های ذخیره سازی، از چیپ‌های بکار گرفته شده در حافظه‌های Flash (به جای دیسک‌های مغناطیسی بکار گرفته شده در ‌هارددیسک‌ها) برای ذخیره‌سازی داده‌ها استفاده می‌کنند.
SSD‌ها برای اولین بار در دهه‌های 70 و 80 میلادی به عنوان حافظه‌های نیمه‌هادی برای ابرکامپیوترهای IBM یعنی Cray و Amdahl استفاده شدند.

چون داده‌‍‌ها به جای حالت مغناطیسی (یعنی ذخیره شدن بر روی دیسک‌های فلزی بنام پلاتر) به شکل الکتریکی ذخیره می‌شوند (بر روی چیپ‌های الکترونیکی) لذا SSD‌ها سریع‌تر از‌هارددیسک‌های معمولی عمل مي‌کنند. این سرعت بیشتر مي‌تواند 2 دلیل مهم داشته باشد:

1- نیازی به تبدیل اطلاعات مغناطیسی به اطلاعات الکتریکی نیست.
2- هیچ قطعۀ مکانیکی وجود ندارد، بنابراین داده‌ها به سهولت در دسترس هستند در حالی که در ‌هارددیسک‌ها، مدت زمانی جهت رسیدن هِد ‌هارددیسک به جایی که اطلاعات ذخیره شده است (Seek Time)نیاز است. بنابراین مي‌توان ادعا کرد که سرعت SSD‌ها نزدیک به سرعت حافظه‌های Flash است. همچنین به دلیل عدم وجود قطعه مکانیکی در SSD‌ها، این نوع از حافظه‌ها کاملاً بی‌صدا بوده و حرارت کمتری در مقایسه با HDD‌ ها تولید مي‌کنند.

نکته: هرگاه در ساخت یک SSD، از حافظه‌های SRAM یا DRAM (بجای حافظه‌های Flash) استفاده شده باشد، به آن RAM Drive گفته مي‌شود.

یکی از نکات مهم درمورد SSD‌ها این است که از آنجايی که داده‌ها در چیپ‌های حافظه ذخیره می‌شوند، SSD یک دیسک نیست. بنابراین اصطلاح
"دیسک‌های SSD "، اشتباه است و باید از اصطلاح " واحد ssdا" (SSD Unit) استفاده نمود.
بطور کلی واحدهای SSD، در 3 نوع 3.5، 2.5 و 1.8 اینچی ساخته شده‌اند زیرا حداقل باید هم اندازۀ دیسک‌های مورد استفاده در نوت‌بوک‌ها و نِت‌بوک‌ها باشند. از نظر نوع واسط (اينترفيس) نیز واحدهای SSD با هر 2 نوع واسط ATA و SATA سازگار هستند.

تفاوت راندمان SSD با HDD

در آزمایشات انجام شده مشخص شد که حافظه‌های SSD، قادر هستند تا حجم اطلاعاتی برابر 25 فیلم HD را در مدت زمان 21 دقیقه در خود ذخیره کنند، در حالیکه ذخیرۀ همین حجم اطلاعات در بهترین‌ هارددیسک‌های فعلی حداقل 70 دقیقه طول مي‌کشد.
همچنین، بطور میانگین سرعت خواندن از روی حافظه‌های SSD، حدود 220 MB/s و سرعت چیزی حدود 200 MB/s است. نکتۀ قابل توجه اینکه نوشتن و خواندن بطور همزمان 10 درصد از این سرعت را کاهش مي‌دهد.
از سوی دیگر تعداد عملیات ورودی/خروجی در هر ثانیه (IOPS) در SSD‌ها چیزی بین 40 هزار تا 150 هزار است در حالیکه این میزان در HDD‌ها بین 100 تا 300 است.
همچنین فاکتور تاخیر (Latency) در SSD‌ها 0.015 میلی ثانیه است در حالی که این میزان برای HDD‌ ها حدود 5.5 میلی ثانیه است. نکته قابل توجه آنکه فاکتور
Seek Time در SSD‌ها معنایی ندارد.
نکتۀ مهم دیگر آنکه میزان بکارگیری و استفاده از فضای ذخیره سازی در HDD‌ها کمتر از 90 درصد است در حالیکه در SSD‌ها این میزان نزدیک به 100 درصد است.

نکته: ماهنامه رايانه خبر در مقاله "mushkin SSD 60GB" در شماره 52 به تفصيل به بررسي و تست يک SSD 60 گيگابايتي و مقايسه آن با يک‌هاردديسک 320 گيگابايتي پرداخته است.

بازار هدف

مهم ترین هدف تولید کنندگان واحدهای SSD در حال حاضر بدست آوردن بازار موبایل و بطور کلی دستگاه‌ه اي پرتابل است و نه بازار سيستم‌هاي دسکتاپ .
این مسئله 2 دلیل مهم دارد:
1- مصرف کمتر انرژی در واحدهای SSD، نسبت به‌هارددیسک‌ها. شاید این مسئله در یک کامپیوتر Desktop زیاد محسوس نباشد ولی برای مثال در نوت‌بوک‌ها فوق‌العاده به چشم مي‌آید.
2- مقاوم بودن در برابر ضربات و تکان‌های احتمالی. با داشتن واحد‌های SSD، دیگر لازم نیست از تکان دادن و ضربات ناگهانی واحد حافظه خود نگران باشیم. زیرا داده‌ها هیچ آسیبی ندیده و کاملاً سالم می‌مانند. در حالی که در ‌هارددیسک‌ها ممکن است داده‌های ما آسیب دیده و از بین بروند.

بطور کلی واحدهای SSD مبتنی بر ساختار Flash، شامل اجزای زیر هستند:

1ـ Flash Memory
منظور از این بخش، همان جایی است که داده ذخیره مي‌شود. این بخش نیز از نوع حافظه‌های مورد استفاده به عنوان فلش درایو، کارت‌های حافظه برای دوربین‌های دیجیتال و ... است.
بطور کلی SSD‌ها، به دلیل نوع تکنولوژی ساختشان و همچنین استفاده زیاد از این نوع حافظه‌ها، گران هستند.

حافظه‌های Flash، مي‌توانند تحت 2 تکنولوژی مختلف ساخته شوند : NAND و NOR
نوع مورد استفاده در اکثر دستگاه‌ها، NAND است. بنابراین تکنولوژی مورد استفاده در اکثر فلش درايوهای فعلی، NAND است.
دو شرکت Intel و Micron که سرمایه گذاری مشترکی را در سال 2006تحت نام
IM Flash Technologies، آغاز کرده اند، در تاریخ 1 فوریۀ امسال 2010، موفق به ساخت تکنولوژی 25 نانومتری برای حافظه‌های NAND شدند. بکارگیری این تکنولوژی در ساخت SSD‌ها مي‌تواند انقلاب بزرگی به حساب آید. از مزیت‌های تکنولوژی NAND، مي‌توان به موارد زیر اشاره کرد :
بهینه بودن هزینۀ ساخت، افزایش قابلیت اعتماد، چگالی بیشتر برای داده‌ها (افزایش ظرفیت )، کاهش سایز حافظه‌ها و ...

تکنولوژی NOR، این امکان را مي‌دهد تا بتوان از روي آن برنامه‌ها را اجرا کرد (شبيه کاري که رم در سيستم‌هاي دسکتاپ انجام ‌مي‌دهد) و اساساً در ساخت رم‌‌هاي تلفن‌های همراه مورد استفاده قرار مي‌گیرد.

از سوی دیگر، حافظه‌های Flash از نظر نوع چگالی حافظه، در 2 گروه قرار مي‌گیرند :
• (SLC (Single Level Cell : در چیپ‌های SLC، هر مدار ذخیره سازی داخلِ چیپ، تنها یک بیت از اطلاعات را ذخیره می‌کند.
• (MLC ( Multiple Level Cell : در چیپ‌های MLC، هر مدار ذخیره سازی، بیش از یک بیت از اطلاعات را ذخیره مي‌کند.

به همین دلیل چیپ‌های MLC، ارزان‌تر از چیپ‌های SLC هستند. زیرا یک چیپ MLC مي‌تواند حجم بیشتری از اطلاعات را در خود نگه دارد. بنابراین، واحدهای SSD ارزان‌تر، از چیپ‌های MLC استفاده کرده‌اند. در حالیکه واحدهای گران‌تر، از چیپ‌های SLC، استفاده نموده‌اند.
از آنجايیکه بیت‌های دادۀ داخل چیپ‌ها به یکدیگر نزدیک هستند، چیپ‌های MLC، نرخ تولید خطای بیشتری دارند. نکته مهم اینکه این خطا‌ها، برای کاربر قابل مشاهده نیستند، زیرا چیپ کنترلر، با استفاده از مکانیزم تصحیح خطا، خطا‌های مذکور را تشخیص داده و بطور خودکار آنها را برطرف مي‌کند. ولی به هر حال تشخیص و تصحیح خطا زمان مي‌برد (هرچند این زمان اندک باشد). بنابراین مي‌توانیم به این نتیجه رسيد که :
" چیپ‌های MLC، کندتر از چیپ‌های SLC هستند"

عیب دیگر چیپ‌های MLC، این است که از عمر کوتاه‌تری نسبت به چیپ‌های SLC برخوردار هستند(در واقع، حافظه‌های Flash دارای تعداد دفعات محدودی برای انجام عملیات نوشتن و پاک کردن هستند).

معمولاً چیپ‌های SLC، قبل از آنکه غیر قابل اعتماد شوند، اجازۀ 100 هزار سیکل نوشتن و پاک کردن را به ما مي‌دهند. در حالیکه چیپ‌های MLC، دارای تعدادی محدودی سیکل نوشتن و پاک کردن هستند، یعنی حدود 10 هزار سیکل. بنابراین برخی از چیپ‌های ارزان قیمت عمر کوتاه‌تری دارند).

ولی ممکن است این سوال پیش بیاید که طول عمر یک واحد SSD در نهایت چقدر است ؟
در پاسخ به این سوال باید گفت که این مسئله به تعداد دفعات سیکل‌های نوشتن و پاک کردن، که توسط کاربر انجام مي‌شود بستگی دارد. برای مثال، اگر تصورکنیم که کاربر بطور میانگین هر روز حدود 50گيگابايت عملیات نوشتن انجام مي‌دهد، طول عمر یک واحد SSD با حجم 64GB،که دارای چیپ‌های MLC باشد، حدود 35 سال است. با توجه به رابطۀ زیر :

64iGB x 10,000) / 50 GB / 365 days)

در حالی که همین وضعیت برای یک SSD حاوی چیپ‌های SLC، حدود 350 سال است:

4iGB x 100,000) / 50 GB / 365 days)

بنابراین، با توجه به نکات ذکر شده، مي‌توانیم به این نتیجه برسیم که برای مصارف حرفه‌اي (محیط‌های Enterprise مثل سرورها) که حجم عملیات بالا است بهتر است از واحدهای SSD که حاوی چیپ‌های SLC هستند استفاده کنیم. در حالیکه واحدهای SSD که حاوی چیپ‌های MLC هستند در رده مصارف عمومي(Consumer) قرار مي‌گیرند.
جدول 1 تفاوت نیازها در محیط‌های Enterprise و Consumer را نشان مي‌دهد:

جدول 1: تفاوت نیازها در محیط‌های Enterprise و Consumer

از یک دیدگاه کلی متوسط زمان بدون عیب کار کردن
(MTBF (Mean Time Between Failures، برای SSD‌ها بین 1.5 میلیون تا 3 میلیون ساعت است در حالیکه این فاکتور برای HDD‌ها بین 300 هزار تا 1 میلیون ساعت است.

2ـ Buffer Memory :
یکی از نکات قابل توجه در مورد واحدهای SSD این است که این نوع از حافظه‌ها نیز دارای مقدار اندکی حافظه DRAM، به عنوان حافظه‌ای موقت جهت انجام عملیات Cache هستند (همانند مفهوم کش برای‌هارددیسک‌ها). در واقع بخشی از داده‌ها در حین انجام عملیات واحد SSD، در این حافظه موقت قرار مي‌گیرند. بنابراین از این حافظه موقت به عنوان یک بافر استفاده مي‌شود.
معمولاً از SDRAM جهت بالا بردن سرعت ارتباطات بین کنترلر و واسط SATA استفاده مي‌شود.

3ـ Controller :
بخش مرکزی یک SSD، واحد کنترلر است که سرعت واحد SSD را تعیین مي‌کند.
شرکت‌های اندکی قادر به تولید این نوع چیپ‌ها هستند. برخی از مهمترین آنها عبارتند از: Intel، Samsung، Jmicron، OCZ و ...
بخش کنترلر، آرایۀ حافظه Flash را، به مفهومي ‌به نام کانال (Channel)، سازماندهی مي‌کند که هرکدام از کانال‌ها بطور مجزا قابل دسترسی هستند. بنابراین یک کنترلر با 10 کانال احتمالاً سریع تر از یک کنترلر با 8 کانال است. در اینجا از کلمۀ " احتمالاً "، استفاده کردیم، زیرا کارایی به فاکتورهای دیگری نیز بستگی دارد.
چیپ کنترلر،(SOC (System On a Chip نیز نامیده مي‌شود.

بررسی مزایا و معایب SSD‌ها در مقایسه با HDD‌ها

مزایای واحدهای SSD :
1- سرعت Start Up بیشتر برای سیستم، به دلیل عدم وجود قطعه مکانیکی . در HDD‌ وجود پلاتر‌ها و بازوهای حرکتی و موتور اصلی گردانندۀ پلاترها علاوه برکاهش سرعت، مشکلاتی مثل مصرف انرژی بیشتر، نويز و ... را به همراه دارد. شرکت Fujitsu، نشان داد که با استفاده از واحد SSD بجای HDD، سرعت بوت در ویندوز ايکس‌پي در حدود 20 درصد فزایش یافته است.
2- سرعت دسترسی تصادفی بیشتر به دلیل عدم وجود هد خواندن/ نوشتن.
3- تاخیر زمانی کمتر نسبت به‌‌ هارددیسک‌ها و عدم جود فاکتور Seek Time .
4- پراکندگی کمتر برای داده‌ها بر روی واحدهای حافظه .
5- بی‌صدا کار کردن واحد‌های SSD .
6- مصرف انرژی فوق العاده کمتر نسبت به‌هارددیسک‌ها .
7- قابلیت اعتماد بسیار بالا ( اطمینان از عدم از بین رفتن داده‌ها در اثر ضربات و تکان‌های احتمالی به واحد حافظه) .
8- تحمل بازۀ حرارتی بیشتر .
9- داشتن اندازۀ کوچک و باریک و وزن کمتر .
10- داشتن عمری بسیار طولانی‌تر نسبت به ‌هارددیسک‌ها .
11- استفاده از فضای ذخیره سازی نزدیک به 100 درصد (امکان بکارگیری قدرت بیشتر جهت فشرده سازی داده‌ها، در مقایسه با‌هارددیسک‌ها).

معایب واحدهای SSD :
1- گران‌تر بودن واحدهای SSD نسبت به HDD‌ها. به ازای هر گیگابایت (برای مثال اکنون، هر گیگابایت فضای واحدهای SSD چیزی حدود 3500 تومان است در حالیکه این مقدار برای ‌هارددیسک‌های 3.5 اینچی، چیزی حدود 250 تومان است).
2- کمتر بودن حجم واحدهای SSD فعلی، نسبت به ‌هارددیسک‌های موجود در بازار .
3- کارایی مربوط به عملیات نوشتن، به میزان قابل توجهی به بلاک‌های آزاد و قابل برنامه ریزی بستگی دارد.
4- واحدهای SSD مبتنی بر واسط SATA، دارای سرعت نوشتن کمتری هستند. بنابراین بهتر است از واحدهای SSD مبتنی بر واسط‌های PCIe مدرن و پرسرعت امروزی، استفاده کرد.
5- امکان انجام عملیات یکپارچه سازی (Defragmentation)، بر روی واحدهای SSD مبتنی بر Flash وجود ندارد. بدان معنا که سیستم عامل قادر به کنترل مکان فیزیکی و واقعی سکتورهای درايو نیست. برخی از SSD‌ها، هنگامي‌که در حالت بیکاری
(Idle) به سر مي‌برند، بطور خودکار، فضای خالی خود را فشرده سازی مي‌کنند. ولی این مسئله، تنها سرعت عملیات نوشتن را بهبود مي‌بخشد و تاثیری در سرعت خواندن داده‌های پراکنده شده (Fragmented) ندارد.

سخن پاياني
در نهایت، به دلیل وجود مزایای زیاد استفاده از SSD‌ها، در سال 2008 برای اولین بار SSD‌ها بر روی نت‌بوک‌ها قرار گرفتند، و در سال 2009 برای اولین بار بر روی نوت‌بوک‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. کمپانی‌های فوجيتسو، دل و اپل از پیشگامان بکارگیری این نوع حافظه‌ها در نوت‌بوک‌ها بودند. بنابراین با ورود SSD‌ها و فراگیر شدن و به تبع آن، کاهش قیمت، باید شاهد از میان رفتن HDD‌ها و جایگزینی SSD‌ها باشیم.

منابع :

www.DVhardware.net
www.hardwaresecrets.com
en.wikipedia.org/wiki
www.differencebetween.net
www.Tech.Yahoo.Com
www.internet.com
www.about.com
www.nexus404.com/Blog
PDF (SSDs vs HDDs) , August 2009 ,Santa Clara CA , Anthony Lavia , President & CEO

ويژگي BitLocker To Go براي کد گذاري فلش درايوها

ويژگي امنيتي BitLocker که در ويندوز ويستا به همگان معرفي شد به شما اجازه مي‌دهد داده‌هاي هاردديسک خود را کدگذاري کنيد. هم اکنون ويندوز 7 مايکروسافت، ويژگي BitLocker To Go را ارائه مي‌دهد که امکان کدگذاري و محافظت از فلش درايوهاي همراه را امکان‌پذير مي‌سازد.
ابتدا Computer را باز کرده و روي فلش درايوي که مي‌خواهيد آن را کدگذاري کنيد کليک راست کرده و گزينه Turn on BitLocker را انتخاب کنيد. بعد از آماده شدن فلش درايو و انجام کارهاي اوليه بايد رمز عبوري را براي آن تعيين نماييد. در اين مرحله به جاي استفاده از رمز عبور مي‌توانيد از Smart Cardها که معمولا در محيط‌هاي اداري به کار مي‌روند نيز استفاده کنيد (شکل 1).

شکل 1

در مرحله بعدي از شما درخواست مي‌شود که کليد بازيابي (Recovery Key) را در مکاني امن ذخيره نموده يا آن را چاپ نماييد. از کليد بازيابي هنگامي استفاده مي‌شود که شما رمز عبور يا Smartcard خود را از دست داده باشيد. اگر اين کليد را به عنوان يک فايل ذخيره مي‌نماييد مواظب باشيد آن را در درايوي که قصد کدگذاري آن را داريد، ذخيره نکنيد (شکل 2).

شکل 2

نهايتا در پنجره آخر همه چيز براي شروع کدگذاري درايو فلش شما آماده است و با کليک روي گزينه Start Encrypting مي‌توانيد اين کار را شروع کنيد. بعد از اتمام عمليات کدگذاري توجه داشته باشيد که آيکون اين درايو تغيير کرده و آيکوني خاص براي نشان داده آن استفاده مي‌شود. زماني که آيکون درايو فلش طلايي رنگ باشد، حاکي از قفل بودن آن است و زماني که رنگ آن خاکستري شود نشان از آن است که هم‌اکنون درايو در حالت باز شده قرار دارد (شکل 3).

شکل 3

در دفعه بعدي که فلش را متصل مي‌کنيد از شما خواسته مي‌شود که براي دسترسي به محتويات درايو، رمز عبور خود را وارد نماييد. جالب اينجاست که مي‌توانيد تعيين کنيد که درايو فلش در سيستم شما به راحتي باز شده و نيازي به ظاهر شدن پنجره و وارد کردن رمز عبور نداشته باشيد. براي اين کار بايد گزينه Automatically unlock on this computer from now on را انتخاب کنيد (شکل 4).

شکل 4

نکته: جهت دسترسي به گزينه فوق و ديگر تنظيمات اين ابزار، بروي درايو فلش کليک راست کرده و Manage BitLocker… را انتخاب نماييد.
ضمنا مي‌توانيد فلش درايوهايي را که با استفاده از ويژگي BitLocker To Go ويندوز 7، کدگذاري مي‌شوند را در ويندوزهاي ويستا يا ايکس‌پي نيز استفاده نماييد. در شکل 5 مشاهده مي‌کنيد که وقتي فلش به ويندوز ايکس‌پي متصل مي‌شود پنجره‌اي ظاهر مي‌گردد که بايد ابزار BitLocker To Go Reader را روي سيستم اجرا کرده و رمز عبور وارد نماييد.

شکل 5

نکته: ابزار BitLocker To Go Reader توسط ويندوز 7 و به طور خودکار روي درايو فلش نصب مي‌شود.
در حقيقت BitLocker To Go Reader در ويندوز ايکس‌پي شبيه به کاوشگر دروني ويندوز يا همان Explorer عمل کرده و امکان مشاهده محتويات درايو فلش را فراهم مي‌کند. توجه داشته باشيد اگر درايو فلش خود را توسط BitLocker To Go کدگذاري کرده و از آن در ويندوز ايکس‌پي استفاده کنيد، تنها مي‌توانيد فايل‌هاي درون درايو را مشاهده کرده و آنها را به سيستم خود انتقال دهيد؛ اما اگر بخواهيد با استفاده از ويندوز ايکس‌پي اطلاعاتي را به درايو فلش منتقل کنيد امکان اين کار مهيا نيست و به اين منظور بايد از ويندوز 7 استفاده نماييد! (شکل 6)

شکل 6